کاملاً محتمل است که نقشه برداری منشأ خود را در مصر باستان داشته باشد. هرم بزرگ خوفو در جیزه حدود 2700 سال قبل از میلاد مسیح، 755 فوت (230 متر) طول و 481 فوت (147 متر) ارتفاع ساخته شد. مربع تقریباً کامل و جهت شمال به جنوب آن، فرمان مصریان باستان در نقشه برداری را تأیید می کند.
شواهدی از نوعی مرزسنجی در اوایل 1400 قبل از میلاد در دره های حاصلخیز و دشت های رودخانه های دجله، فرات و نیل یافت شده است. الواح گلی سومریان سوابق اندازه گیری زمین و نقشه شهرها و مناطق کشاورزی مجاور را نشان می دهد. سنگ های مرزی که زمین ها را مشخص کرده اند حفظ شده اند. نمایشی از اندازه گیری زمین بر روی دیوار مقبره ای در تبس (1400 قبل از میلاد) وجود دارد که زنجیر سر و عقب را نشان می دهد که مزرعه غلات را با طنابی با گره ها یا علائم در فواصل یکنواخت اندازه گیری می کند. افراد دیگر نشان داده می شوند. دو نفر با توجه به لباس‌هایشان، احتمالاً یک ناظر زمینی و یک بازرس سنگ‌های مرزی هستند.
شواهدی وجود دارد مبنی بر این که مصریان علاوه بر طناب مشخص، از میله های چوبی نیز برای اندازه گیری فاصله استفاده می کردند. هیچ سابقه ای از ابزار اندازه گیری زاویه در آن زمان وجود ندارد، اما سطحی متشکل از یک قاب چوبی عمودی با یک شاقول در قله a نگه داشته شده بود به طوری که طناب آن از یک نشانگر یا شاخص آویزان بود. روی نوار افقی این شاخص را می توان با ایستادن دستگاه روی دو تکیه گاه در ارتفاع تقریباً یکسان، علامت گذاری موقعیت بند ناف، معکوس کردن علامت a و ایجاد علامت مشابه به درستی قرار داد. در نیمه راه بین دو علامت، مکان مناسب برای ایندکس خواهد بود. بنابراین، مصریان باستان با دستگاه های ساده خود می توانستند مساحت زمین را اندازه گیری کنند، گوشه های املاک از دست رفته را در هنگام پوشاندن نشانگرها توسط نیل در هنگام سیلاب جایگزین کنند و اهرام عظیم را به ابعاد دقیق بسازند.
یونانی ها از شکلی از خط چوب برای ثبت فواصل در امتداد ساحل در حالی که سفرهای آهسته خود از سند تا خلیج فارس را در حدود 325 قبل از میلاد انجام می دادند، استفاده می کردند. قطب نما مغناطیسی توسط بازرگانان عرب در قرن دوازدهم میلادی به غرب آورده شد. اسطرلاب توسط یونانیان در قرن دوم قبل از میلاد معرفی شد. ابزاری برای اندازه‌گیری ارتفاع ستارگان یا زاویه ارتفاع آن‌ها از افق، به شکل یک قوس مدرج آویزان از یک طناب دستی بود. یک نشانگر محوری که روی فارغ التحصیلی ها حرکت می کرد به سمت ستاره گرفته شده بود. این ابزار برای چندین قرن برای نقشه برداری دریایی مورد استفاده قرار نگرفت و تنها یک کمک علمی باقی ماند.
یونانی‌ها نیز احتمالاً منشأ استفاده از گروما بودند، وسیله‌ای که برای ایجاد زوایای قائمه استفاده می‌شد، اما نقشه‌برداران رومی آن را به یک ابزار استاندارد تبدیل کردند. از یک صلیب چوبی افقی ساخته شده بود که در وسط چرخیده و از بالا حمایت می شد. از انتهای هر یک از چهار بازو یک شاقول آویزان بود. با مشاهده هر جفت طناب شاقول به نوبه خود، می توان زاویه مناسب را ایجاد کرد. با مشاهده همان زاویه پس از چرخش تقریباً 90 درجه، می توان دستگاه را در زاویه راست دقیق تنظیم کرد. با جابجایی یکی از طناب‌ها برای برداشتن نیمی از خطا، یک زاویه مناسب ایجاد می‌شود.
حدود 15 قبل از میلاد معمار و مهندس رومی ویتروویوس چرخ بزرگی با محیط شناخته شده را در یک قاب کوچک نصب کرد، تقریباً به همان شکلی که چرخ بر روی چرخ دستی سوار می شود. هنگامی که آن را با دست در امتداد زمین هل می دادند، در هر دور به طور خودکار یک سنگریزه را در ظرفی می انداخت و اندازه ای از مسافت طی شده را نشان می داد. این در واقع اولین کیلومترشمار بود.
سطح آب شامل یک فرورفتگی یا لوله ای بود که در انتهای آن به سمت بالا چرخیده و با آب پر شده بود. در هر انتها منظره ای از شکاف های افقی و عمودی متقاطع ساخته شده بود. وقتی اینها درست بالای سطح آب ردیف شدند، مناظر یک خط تراز را به اندازه کافی دقیق برای تعیین درجه قنات های رومی تعیین کردند. گفته می شود که رومی ها در چیدمان سیستم جاده ای عالی خود از میز هواپیما استفاده می کردند. این شامل یک تخته طراحی است که بر روی یک سه پایه یا سایر تکیه گاه های ثابت نصب شده است و از یک خط مستقیم – معمولاً با دیدهایی برای هدف گیری دقیق (alidade) به اشیاء مورد نقشه برداری – که در امتداد آن خطوط کشیده می شود. این اولین وسیله ای بود که قادر به ضبط یا ایجاد زاویه بود. انطباق‌های بعدی میز هواپیما دارای قطب‌نماهای مغناطیسی بود.